week 1

Week 1:

De tweede dag zijn we bezig geweest om internet en onze telefoon in orde te maken. Echter is het Ghaneese tempo niet zo hoog en houden ze er geen rekening mee om voldoende credits in huis te halen, zodat maar 2 van de 10 studenten internet hadden en 1 een werkende telefoon. Het mooie hieraan is dat ze wisten dat we met een groep van 10 kwamen voor internet en telefoons maar niet zelf bedacht hadden voldoende credits in huis te halen. Het verschil in mentaliteit is nu al merkbaar en kan soms tot enige frustraties leiden aangezien we de complete dag hieraan besteed hebben om precies te zijn van 12:00 uur tot 15:30 uur. We zaten op een bankje in de zon en hebben hier zitten wachten tot er eigenlijk niks gebeurde. Om de tijd wat te doden ben ik met Remi, Peter en Marjon naar een lokale supermarkt gelopen om wat spulletjes te kopen. Het mooie van die supermarkt is dat ze alles hebben maar ook helemaal niks. Ze verkopen tv’s, ventilatoren, kussens, maar als je dan een rekje met al het eten tegen komt kun je weer helemaal niks vinden, verse producten koop je hier op de markt en niet in de supermarkt. Natuurlijk viel mijn oog op de afdeling: drank. Er stonden kleine flesjes wiskey die mijn aandacht trokken, 1,25 Sedi (munteenheid van Ghana) voor een flesje omgerekend 0,30 cent, natuurlijk die een aantal ingeslagen om s’ avonds te nuttigen. Dit maakte het wachten dan toch weer goed en toen we terugkwamen hebben we samen met Micheal van de Glow het tentje waar we ons internet probeerde te regelen een afspraak gemaakt. Hij zou s’ avonds langskomen om alles in orde te maken. Omdat we ook nog moesten gaan eten ben ik samen met Sanne, Lukas en Luuk de markt op gegaan en hebben we groente die we nog nooit gezien hadden geproefd, Garden Eggs en Okras. De ghaneese vrouwen stonden te dringen om ons de yuvu’s (joevoe, blanke) de ghaneese groente te laten proeven. Dus na een hele groentetuin geproefd te hebben omdat ze het bijna letterlijk in je mond duwen, wat groente gekocht en zijn we teruggegaan naar het huisje. We hebben de groente gekookt en het smaakte nog lekker ook. S’avonds kwam Micheal maar die had niet genoeg credits bij en na een hele avond gezeten te hebben konden er nog maar 4 mensen op internet. De zin die Mawutor ons verteld had kwam maar weer eens van pas, “chill man, this is Africa”, nou ja we doen het er maar mee, met Micheal maar weer een nieuwe afspraak gemaakt om de rest te regelen, aangezien er nog 9 telefoons en 6 laptops het niet deden.
Woensdag zijn we naar de ziekenhuizen geweest waar wij internship gaan lopen. Wij gaan in het Sint Margret marquart cathotlic hospital stage lopen dit ziekenhuis ligt in Kpando (pandoe). We hebben eerst kennisgemaakt met de directeur van het ziekenhuis en gaf ons een rondleiding door het ziekenhuis. Er zijn 7 afdelingen waar wij stage gaan lopen. Surgical ward, children ward, maternity ward, OPD, emergency, medical ward en de eye clinic. Op deze afdelingen gaan we ieder 2 dagen meelopen, daarnaast kunnen we als we dat willen altijd komen om te helpen, heel graag zelfs. Maandag starten Lukas en ik op surgical ward. Na de kennismaking kregen we een rondleiding langs alle afdelingen en werden we aan alle medewerkers voorgesteld die op dat moment aan het werk waren. We werden door iedereen hartelijk welkom geheten. Een van de afdelingen was de eye clinic en toen we daar aankwamen zaten er zo’n 30 Ghanezen te wachten in de wachtkamer. Toen wij tegen de eerste goeden middag zeiden kregen we van dertig Ghanezen een welkoms groet terug en heten ze ons welkom. Dat waren dus patiënten, het moet toch niet gekker worden. na alle afdelingen kort gezien te hebben was het tijd om het mortuarium te bezoeken we liepen hier naar toe en tot onze grote verbazing stonden ze in een soort open garage box een autopsie uit te voeren gewoon op slippers open en bloot. Na deze eerste shock werd het mortuarium opengemaakt. Er bleken 70 overledenen te liggen, sommigen lagen hier al bijna 1 jaar. De overledenen zien er uit als mummies zonder doeken, ze liggen op een soort stapelbedden netjes naast elkaar gelegd, de doden zijn broodmager, en de geur die er hangt is niet te beschrijven. Ze blijven liggen tot de familie genoeg geld heeft om een begrafenis te betalen. De lichamen worden gebalsemd met formaline en dit blijkt een zeer bijtende stof te zijn. Wij stonden 30 seconden binnen en na de shock hoe de lichamen erbij lagen kregen we door de formaline geïrriteerde ogen sterker nog we hebben een half uur met rode traanogen buiten gestaan. Een hele ervaring dus, helemaal toen verteld werd door de mortuarium beheerder dat de meeste lijken door een gewone taxi worden opgehaald daar word het lichaam ingezet en zo naar de begrafenis gereden, uhh pardon!?! Na deze heftige ervaring hebben we met de directeur nog wat afspraken gemaakt en zijn naar het volgende ziekenhuis vertrokken. Dit was een privé ziekenhuis en hier gaan 2 studenten internship volgen. Voor ons is dit ziekenhuis niet van belang omdat we in het andere ziekenhuis gaan stagelopen. Het privé ziekenhuis was veel minder ontwikkeld als ons ziekenhuis. Daarom was ik erg verbaasd dat ze hier ook operaties uitvoeren die soms erg gecompliceerd kunnen uitpakken. Daarom heb ik samen met de directeur van dit ziekenhuis afgesproken dat ik nog een aantal operaties ga bekijken in dit ziekenhuis, toch interessant als je de kans krijgt. Nadat we hier klaar waren zijn we op pad in Kpando (pandoe) gegaan om ons uniform te laten maken voor een paar sedi (misschien net 2 euro) worden kleren op maat gemaakt. De dames krijgen een paars jurkje en wij moeten een kaki broek met witte blouse aan. Op weg naar de kleermaker kwamen we langs een kindercrèche waar ongeveer 40 kinderen van een jaar of 4-5 op ons af gerend kwamen en Yuvu riepen, de kinderen gingen goed los en wilden ons allemaal handjes geven en we kwamen ook niet meer zomaar weg. Totdat de kleuterjuf ons wegjoeg omdat ze haar les niet kon geven. Toen we bij de kleermaker aankwamen hebben we uitgelegd wat we wilden hebben en heeft hij ons opgemeten. De uniformen zijn voor zondag klaar maar of dat echt zo is moet ik nog maar even zien met het ghaneese tempo. Mawutor was ook mee en stelde voor dat zij voor ons een Ghaneese maaltijd zou koken. We gingen Yam (een soort zoete aardappel) met een vleespotje eten. In Kpando zijn we de markt op gegaan om boodschappen te doen en nadat we alle spullen gekocht hadden zijn we naar huis gereden. Mawutor heeft samen met Lukas, Suzanne en Mieke de maaltijd bereidt. Er wordt hier veel met tomaten gekookt en het vleespotje was met een gekruide tomaten saus. Het smaakte zeer goed, ze weten hier precies hoe je eten lekker moet kruiden! Waar ze ons voor gewaarschuwd hadden kwam de 3e dag uit. Na het eten toen het donker was en wij een spelletje zaten te spelen, pats licht uit, ventilatoren uit, geen water uit de kraan, jahoor geen elektriciteit of water zit je dan. Dus wij kaarsen aansteken om toch nog iets te kunnen zien aangezien het hier om 18:00 uur al donker is (en donker is hier dus ook echt pik donker), daarbij kwam het idee om het spelletje weerwolven te gaan spelen aangezien dat in de sfeer van de avond lag zonder stroom, bij kaarslicht. Na dit een hele avond gespeeld te hebben en iedereen te wantrouwen omdat iedereen (vanwege het spel) zit te liegen was het tijd om te gaan slapen.
Donderdag was het tijd om even lekker te ontspannen na de ervaringen van de dag ervoor. We gingen zwemmen bij de watervallen van Wli. Deze liggen op ongeveer 2 uur rijden van ons huisje af. Na een heftig ritje vol kuilen hobbelen en op en neer stuiteren door de trotro waren we aangekomen bij het begin punt. Het was namelijk nog driekwartier lopen door de jungle om er te komen. Ik natuurlijk op m’n fleppers vaak zat onderuit gegaan, wonderbaarlijk genoeg niks gebroken, gekneusd of uit de kom, dus Job eerste week overleefd haha. Onze gids Charles leidde ons door de jungle en had bij elke boom, plant, dier en waterstroompjes wat te vertellen. Zo waren we ruim een uur onderweg voordat we bij de watervallen aankwamen. Wat een mooie natuur heeft Ghana je loopt door de jungle en weet eigenlijk niet zo goed waar je moet kijken. Toen we eenmaal bij de watervallen aankwamen keken we onze ogen uit. Wat een paradijs was dat! Een meertje met een waterval van ongeveer 150 meter hoog. Hier konden we lekker verkoeling zoeken en zwemmen onder de waterval. Na een week lang in een temperatuur van rond de 40 graden te hebben rondgelopen was dit net wat we nodig hadden. We hebben een aantal uur rondgehangen bij de watervallen en zijn daarna begonnen aan de terugreis. Toen we eenmaal thuiskwamen zijn Lukas en ik het idee gaan uitwerken om een kippenhok te gaan bouwen. In Nederland was namelijk al besloten dat wij kippen gaan houden hier. We hebben een machete (een groot kapmes) van Stella de eigenares van het huisje geleend. We zijn langs de kant van de weg wat bomen gaan zoeken die ons geschikt leken om te kappen, we hebben wat takken verzameld. We waren al iets te ver gelopen en moesten uiteindelijk teruglopen met een stapel hout waar je bang van wordt. Toen we eenmaal bij het huisje terugkwamen zagen we eruit alsof we een marathon hadden gelopen, dat alleen van een stapeltje hout verslepen. S’ avonds kwam Micheal voor de 3e keer langs om het internet in orde te maken, helaas niet voor iedereen genoeg credits dus moet hij voor de 4e keer terugkomen.
We hadden besloten om het weekend naar Marinatha te gaan, een eiland in het zuiden van Ghana, op ongeveer 5 uur rijden van Golokuati vandaan. Hier mondt het Volta meer uit in de Golf van Nieuw Guinnea. We zouden hier het hele weekend verblijven omdat het een te lange rit was om het in een dag te doen. Na een lange rit van 5 uur waarbij we de Dakar rally hebben nagespeeld met onze trotro, heuvels, hobbels, kuilen, schudden en bijna misselijk worden. Uiteindelijk kwamen we aan op de opstapplek van de boot, nadat we zo lang in de auto gezeten hadden moesten we nog een half uurtje met de boot om bij het eiland te komen. Onderweg werd het verschil tussen arm en rijk Ghana goed zichtbaar. Langs de kant van de oever stonden grote villa’s met jetski’s en jachten voor de deur. De barrière met de “arme” Ghanezen bleek en muurtje te zijn, want achter dat muurtje veranderde de villas met mooie attributen in een zelfgemaakt huisje van palmbladeren. Na 30 minuten kwamen we aan, de locatie was geweldig, witte stranden, palmbomen. Het is te vergelijken met een ressort in een ver land zoals je dat je wil/kan voorstellen. We sliepen op het strand in een hutje van palmbladeren. S’ nachts hoor je de zee en de wind die door het hutje heen blazen en je hoort de wilde dieren die s’ nachts over het strand heen banjeren. Omdat wij er voor de eerste nacht sliepen was er een feestje. We begonnen met wat biertjes maar dit veranderde in een paar shotjes. De ghanezen hadden door dat we wat alcohol ophadden en vroegen of we kwamen dansen. Sta je dan met je Nederlandse danskwaliteiten nouja zonder de kwaliteiten dan. Want hoe die ghanezen dansen is bijna niet te beschrijven, ik denk dat de gemiddelde Ghanees met gemak so you think you can dans kan winnen. Na nog wat drankjes stonden we op het strand lekker los te gaan bij een groot kampvuur. Toen we eenmaal lekker losgingen werden de eerste personen het water ingegooid en voor ik het wist lag ik ook in het water. Na nog een uurtje lekker gezwommen te hebben zijn we gaan slapen. De volgende dag hadden we ontbijt besteld maar dat werd op het ghaneese tempo gebracht, kortom we hebben 2,5 uur gewacht op een pannenkoek en wat fruit. Nadat we dan uiteindelijk toch ons ontbijt gegeten hadden was het tijd om lekker op het strand te liggen en te zwemmen in de golf van Nieuw Guinnea. Ik kan deze dag eigenlijk kort samenvatten ik heb heerlijk in de zee gelegen (graad of 25 zeewater) en lekker gezwommen. Het toeval wilde dat alle studenten van Avans besloten hadden naar Marinatha te komen. Dus eind van de middag zaten we met een groep van 25 studenten op het eiland, we konden ervaringen uitwisselen en elkaar tips geven over wat we nog moesten zien. S’avonds hadden we avondeten besteld, kip met rijst. Je zult het niet geloven, wij eigenlijk ook niet, maar we hebben 5 uur gewacht voordat we dit kregen. Om 22:30 uur was het na lang zeuren dan toch zover en het eten smaakte erg goed ondanks de tijd die we moesten wachten. Nadat we ons eten op hadden was het kampvuur weer aangestoken en konden we kijken naar een ghaneese dans opgevoerd door 6 vrouwen. Natuurlijk begeleid door een heel orkest van djembe’s en gezang. Na de uitvoering nam de dj het over en werd er een mix van Afrikaanse en westerse muziek gedraaid. Dat had een grappig effect omdat wij als westerlingen niet op de Afrikaanse muziek konden dansen en de afrikanen niet op de westerse muziek die voor ons ‘normaal’ is bij het uitgaan. We hebben elkaar wat dansjes aan proberen te leren en we hebben een hoop nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld, Stockholm, Koperhagen, Berlijn, Boston, Liverpool, Arizona en natuurlijk een hoop Afrikanen. Toch best grappig om zo verschillende gedachtes over dingen te bespreken met verschillende mensen uit verschillende landen. Zeker onder het genot van een biertje op een wit strand met palmbomen! Uiteindelijk zijn we om 05:00 gaan slapen na een hele nacht feesten en dansen. Het was een (en ik weet dat ik dat woord niet meer mag gebruiken ;)) geniale avond! De volgende dag zijn we met de trotro terug naar huis toe gegaan. Hier hebben we moe en voldaan nog een kop tomatensoep gegeten en wat spelletjes gespeeld. We hebben s’ avonds nog nagenoten van het weekend. Morgen beginnen we in het Hospital ik hoop dat we veel gaan zien en leren we gaan het zien!